Thomas Sowell, profesor na Uniwersytecie Stanforda, ekonomista i komentator życia społecznego i politycznego zauważył: „oszustwa i nadużycia zdarzają się we wszystkich strukturach organizacyjnych, w tym zarówno w totalitarnych, jak i demokratycznych rządach, a także w organach Organizacji Narodów Zjednoczonych i organizacjach charytatywnych”. Wydarzenia mijającego roku zdają się potwierdzać słowa wybitnego czarnoskórego intelektualisty.

 

Świńska grypa czy świńskie interesy na grypie?

Dekadę temu media wielu krajów zdominował temat grypy A/H1N1, zwanej świńską grypą. Pandemia (dziś wiemy, że rzekoma) wybuchła wiosną 2009 r., a odwołana została przez WHO latem 2010 r. Globalny zasięg choroby, a nade wszystko powiązane z nią interesy ekonomiczne i polityczne niewielkich, ale za to ważnych grup społecznych praktycznie uniemożliwiły przedstawienie dokładnej liczby zgonów. Dostępne dane wahają się od 150 tys. do pół miliona ofiar śmiertelnych. Aby uzmysłowić sobie skalę niejasności w tym względzie zauważmy, że w chwili odwołania świńskiej grypy w sierpniu 2010 r. mowa była o 18,5 tys. zgonów z powodu A/H1N1!

Mieczysław Gałuszka, socjolog, w artykule „Medykalizacja w kulturze strachu: Przykład medialnej ekspozycji grypy A/H1N1”, napisanym niedługo po wygaszeniu pandemii, zauważył, że zarówno działania WHO podjęte w okresie zachorowań na świńską grypę, jak też ujawnione później związki ekspertów nakręcających w społeczeństwie kasandrycznymi wypowiedziami psychozę strachu z firmami farmaceutycznymi potwierdzają tezę sformułowaną przez Ulricha Becka, zmarłego przed kilku laty niemieckiego socjologa, mówiącą iż „system przemysłowy czerpie profity z zagrożeń, które sam produkuje” oraz że „zmieniające się definicje ryzyka pozwalają tworzyć zupełnie nowe potrzeby, a co za tym idzie, nowe rynki zbytu”. Gałuszka przypomniał też, iż dzięki pracy niektórych mediów, nieobawiających się dociekać prawdy, do opinii publicznej przebiły się informacje, „że wokół groźby pandemii grypy powstał układ interesów oparty na pieniądzach, wpływach, karierach i władzy różnych instytucji. Dziennikarskie śledztwa demaskowały dynamiczną sieć związków różnych podmiotów, którym zależało na wywołaniu globalnej psychozy”. Nic przeto dziwnego, że wielu obserwatorów życia publicznego uznało, że to właśnie interesy polityczne i ekonomiczne, a nie zagrożenia zdrowotne leżały u podłoża ogłoszenia przez WHO pandemii. – Ogłoszenie pandemii było irracjonalne – powiedział brytyjski parlamentarzysta Paul Flynn, autor sprawozdania „Zarządzanie pandemią H1N1”. Polityk ocenił na 570 mln funtów wydatki Wielkiej Brytanii na szczepionki, dodając, że przemysł farmaceutyczny zarobił miliardy euro.

Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy (ZPRE) skrytykowało postępowanie Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w przypadku grypy A/H1N1. Niepokój Zgromadzenia wzbudziła szczególnie odmowa podania przez WHO nazwisk i deklaracji interesów członków Komisji Nadzwyczajnej – ekspertów rekomendujących swym autorytetem zalecenia wydawane przez WHO. „Przy podejmowaniu decyzji powinni być wykluczeni eksperci, w przypadku których występuje konflikt interesów” – stwierdziło ZPRE. Sugerowano przy tej okazji pilną potrzebę powołania komisji, która zbadałaby wszystkie mechanizmy kryjące się za decyzjami podejmowanymi w związku z pandemią H1N1, „gdyż brak przejrzystości przy podejmowaniu publicznych decyzji podminowuje zasady demokratyczne i dobre rządy”, pisał przed dekadą Medonet.

Zaraza lubi się powtarzać: COVID-19

Brytyjski oddział Transparency International (TI) poinformował, że w wielu krajach – od Brazylii i Stanów Zjednoczonych na półkuli zachodniej, po Wielką Brytanię, Słowenię, Bośnię czy Rumunię na półkuli wschodniej, w ramach walki z kowidem lukratywne kontrakty przyznano dobrze żyjącym z władzami firmom, potencjalnie ze szkodą dla tych z większą wiedzą fachową, ale „bez dojść”. W niektórych przypadkach firmy bez żadnego doświadczenia w sektorze medycznym otrzymywały zamówienia za miliony funtów.

Niedawno Peter Geoghegan, autor książki „Demokracja na sprzedaż: ciemne pieniądze i brudna polityka” (Democracy for Sale: Dark Money and Dirty Politics, 2020) alarmował brytyjską opinię publiczną, że COVID-19 ujawnił głębię poplecznictwa i „podwieszeń” w brytyjskim życiu publicznym. W artykule pod wymownym tytułem „Kumoterstwo i klientelizm” (Cronyism and Clientelism) opublikowanym na początku listopada w „London Review of Books” Geoghegan przypomniał, że początkowo polityka konserwatywnego rządu Wielkiej Brytanii kierowanego przez Borisa Johnsona wobec COVID-19 była nastawiona na uzyskanie odporności stadnej. Johnson przyjął podejście leseferystyczne: ludzie powinni dokładnie myć ręce, ale poza tym mogli swobodnie zajmować się swoimi sprawami. Jednak pod koniec marca narracja uległa radykalnej zmianie.

W wystąpieniu telewizyjnym premier podkreślał grozę pandemii oraz narzucił Brytyjczykom narodową kwarantannę – „you must stay at home” (musisz zostać w domu) zdominowało przestrzeń publiczną Wysp. Kilka dni później Johnson zaraził się SARS-CoV-2 i trafił do szpitala, gdzie podano mu tlen. Po trzech dniach jego stan zdrowia poprawił się na tyle, że mógł opuścić OIOM. Później premier nie szczędził publicznych opowieści o tym, co czuł i jak czuł, gdy leżał w łóżku złożony kilkudniową niemocą. W ten sposób wzmógł sączony od tygodni przekaz medialny – kowid nie ma względu na osoby. Nawet ci na stanowiskach, nawet ludzie znani, o wysokim statusie społecznym i ekonomicznym nie wykupią się i nie wybronią swoimi wpływami przed „morem”. A co dopiero mówić o nas, szarych zjadaczach chleba? Dlatego nie dyskutuj, nie mędrkuj, tylko noś maskę, trzymaj dystans i myj ręce przez czas potrzebny do dwukrotnego zaśpiewania „Happy Birthday”. I słuchaj tego, co mówi premier, minister zdrowia i eksperci rządowi.

Bo cnotę funtami się mierzy

Kto zarobił na zmianie narracji, jaka dokonała się na Wyspach? Firmy reklamowe współpracujące z rządem, jeszcze w czasach kampanii wyborczej oraz podczas referendum w sprawie brexitu. To one wypichciły slogan „Zostań w domu. Chroń życie”, jak też wpadły na pomysł szafowania argumentem – szantażem moralnym, mówiącym że osoby nieprzestrzegające restrykcji doprowadzą do załamania sytemu opieki zdrowotnej, a co za tym idzie śmierci wielu tysięcy ludzi. W tym zwłaszcza osób starszych.

Jak pisał „The Guardian”, latem 2020 r. rząd udzielił „zaprzyjaźnionej” firmie Topham Guerin kontraktu o wartości 3 mln funtów na opracowanie polityki informacyjnej rządu w kwestii pandemii. Umowa – uzgodniona bez przetargu konkurencyjnego – została podpisana na początku maja, ale, co nietypowe, datowana była wstecz na 17 marca, na kilka dni przed zmianą narracji w sprawie COVID-19. Również Hanbury Strategy, firma public relations Paula Stephensona, dostała szereg kontraktów rządowych. Otrzymała 580 tys. funtów na badanie „postaw i zachowań społeczeństwa w odniesieniu do pandemii” bez żadnego przetargu. Stephenson był mocno zaangażowany w kampanię na rzecz brexitu. Drugi założyciel Hanbury, Ameet Gill, był dyrektorem strategii komunikacyjnej konserwatywnego rządu Davida Camerona.

Całość: https://gf24.pl/25519/przekrety-kowidowe/